داستان زن ورزشکاری که قادر به باز کردن در خانه نیست

جولی سالمون ۵۴ ساله، که زمانی از قوی‌ترین زنان در ولز بود، حالا به دلیل معلولیت، روی ویلچر نشسته و حتی برای باز کردن در خانه‌اش به دردسر می‌افتد.

به گزارش اکوپل نیوز به نقل از بی بی سی؛ متیو باست، مجری تلویزیون، که خودش۱۱ سال پیش دچار آسیب نخاعی شد، به این موضوع پرداخته که آیا اقدامات کافی برای کمک به جلوگیری از منزوی شدن افراد معلول در ولز انجام شده است یا خیر.

او می‌گوید: «پرستاران از من می‌پرسند کم وکسری نداری؟ من در پاسخ می‌گویم: بله، یک زندگی جدید.»

متیو که خودش هم از ویلچر استفاده می‌کند می‌گوید دیدن تنهایی و انزوای کسی که روزگاری از قوی‌ترین زنان در ولز بود، بسیار ناامیدکننده است.

به گفته شماری از افراد دارای معلولیت در ولز، از ده سال قبل، که قانون تاریخی برابری تصویب شد، تاکنون وضعیت برای آنان بهبود اندکی داشته است.

متیو می‌گوید: «با چشمان خود دیده‌ام که چه تغییرات کمی در زندگی افراد دارای معلولیت روی داده است.»

دولت ولز گفته که «کاملا متعهد به تامین برابری برای همه افراد معلول در ولز است.»

با این حال، برای جلوگیری از منزول شدن افراد دارای معلولیت، باید دسترسی‌ها برای آنان به طور همه‌جانبه بهبود یابد.

متیو می‌گوید در ۱۹ سالگی و پس از آن که در دریا شیرجه زد و سرش به جای سختی خورد دچار آسیب نخاعی شد.

او در ادامه می‌گوید: «من در آستانه شروع آموزش برای خبرنگار شدن هستم، اما دهه گذشته را با افراد دارای آسیب نخاعی در بیمارستان‌ها کار کرده‌ام.»

جولی که در پونتیپرید در ولز زندگی می‌کند، وقتی چهار سال داشت در نتیجه برخورد با یک ماشین فلج شد.

اما این حادثه جولی را از رسیدن به هدفش منحرف کرد و او به مرور به یکی از قوی‌ترین زنان در ولز مبدل شد که در بازی‌های مشترک‌المنافع دهلی و بازی‌های پارالمپیک آتن شرکت کرد.

اما او حتی نمی‌تواند بدون کمک در خانه‌اش را باز و بسته کند و می‌گوید که به مراقبت بیشتری نیاز دارد.

جولی می‌گوید: «صبح از خواب بیدار می‌شوم، منتظر می‌مانم تا پرستاران بیایند و سپس در خیابان‌ها پرسه می‌زنم. بعدش در بیرون منتظر می‌مانم تا کسی بیاید و در خانه‌ام را برایم باز کند، بعدا منتظر می‌مانم تا پرستارانی که شبانه از من مراقبت می‌کنند به خانه بیایند.»

جولی ادامه می‌دهد: «با معلولیت، آدم چه در خانه و چه در بیرون حکم یک زندانی را دارد. من فقط می‌خواهم به ورزش برگردم؛ می‌خواهم سالم باشم؛ می‌خواهم به تعطیلات بروم؛ می‌خواهم فردی عادی باشم. با خودم فکر می‌کنم زندگی دیگر چه ارزشی دارد، یا اینکه چرا من معلول هستم؟»

به گفته متیو افراد زیادی تجربه مشابهی را دارند، اما کافی است خدمات ساده‌ای مثل در خانه‌ای که خودکار باشد، بسته خدمات مراقبتی مناسب و درک بیشتر برای افراد دارای معلولیت فراهم شود. چیز‌هایی که می‌تواند به طور چشمگیری در زندگی این افراد تغییر ایجاد کند.

قرار است کارگروه حقوق معلولان سال آینده طرحی را برای دسترسی معلولان به زندگی مستقل و اشتغال در ولز منتشر کند.

متیو می‌گوید: «بار‌ها و بار‌ها شاهد مشکلاتی مثل دسترسی ضعیف به خدمات بوده‌ایم، یا کمبود پرستاران، خدمات سلامت روانی ناکافی و بسته‌های مراقبتی نامناسب که افراد را از داشتن یک زندگی کامل باز می‌دارد.»

قانون پر اهمیت برابری بیش از یک دهه پیش به هدف حمایت از افراد معلول در برابر تبعیض، بهبود خدمات و کمک به اشتغال آنان تصویب شد.

اما چه چیزی از آن زمان تاکنون تغییر کرده است؟

دکتر گرت توماس، روانشناس و بنیان‌گذار «ادپت گتوی» یک مرکز آموزش و حمایت از افراد دارای معلولیت است.

او که در بوسنی و عراق خدمت کرده، در تصادف رانندگی دچار آسیب نخاعی شد.

دکتر توماس که در جریان ۱۶ سال گذشته در مورد معلولیت تحقیق کرده است، می‌گوید که هزاران نفر در ولز دچار آسیب نخاعی هستند و به‌ندرت از خانه بیرون می‌روند.

براساس تحقیقات دکتر توماس، عدم دسترسی به خدمات کافی، از موانع اصلی سد راه بیرون آمدن افراد دارای معلولیت از خانه است.

متیو می‌گوید: «بسیاری از مردم - از جمله خود من - نمی‌خواهند برای تردد به دیگران تکیه کنند، ما نمی‌خواهیم حس کنیم که سربار هستیم. ممکن است مشکلات سلامتی‌مان مرتبط با جراحات باشد، گاهی اوقات بدنمان جواب نمی‌دهد. قابل درک است که برخی از افراد معلول نمی‌خواهند با این مسائل کنار بیایند، بنابراین ترجیح می‌دهند در خانه بمانند.»

دکتر توماس می‌گوید که از زمان تصویب قانون برابری در سال ۲۰۱۰ یا حتی قبل‌تر از آن در دهه ۱۹۹۰ زمانی که او مجروح شد، وضعیت برای افراد دارای معلولیت به ندرت بهبود یافته است.

او گفت: «وضعیت در جریان۳۰ یا ۴۰ سال هیچ تغییری نکرده است - در دنیای امروزی همه چیز اهمیت دارد، افراد دارای معلولیت مهم هستند، ما مهم هستیم -، اما برای چه کسی مهم هستیم؟ وقتی فکر می‌کنید که در ولز هزاران نفر با آسیب نخاعی و معلولیت زندگی می‌کنند و کسری از ما کارگر حقوق‌بگیر هستند یا داوطلبانه کار می‌کنند، این سوال مطرح می‌شود که چرا.»

دولت ولز گفته به ارائه خدمات کافی برای افراد دارای معلولیت متعهد است. یکی از سخنگویان دولت در این مورد گفت: «ما کاملا به تامین برابری برای همه افراد معلول در ولز پایبند هستیم. ما معتقدیم که زندگی مستقل نباید صرفا به نیاز‌های اساسی خلاصه بشود، بلکه باید اطمینان حاصل شود که همه افراد معلول می‌توانند به در جامعه مشارکت داشته و به پتانسیل کامل خود دست یابند.»