کاربرد اینترنت اشیاء در بانک خون

برای پیاده‌سازی این فناوری، بیمارستان باید از اینترنت ۵G استفاده کند. همچنین برای پیاده سازی IoT یا اینترنت اشیاء، نیاز به استفاده از سنسور‌های ردیاب مثل شناسایی به وسیله فرکانس رادیویی (RFID)، سنسور‌های حرارتی و حرکتی وجود دارد.

پژوهشگران دانشگاه علوم پزشکی ایران با انجام مطالعه‌ای چگونگی پیاده‌سازی تکنولوژی اینترنت اشیاء را در بانک خون بیمارستان بررسی کردند.

به گزارش ایسنا، روزانه واحد‌های خونی زیادی در اتاق عمل و بخش مراقبت‌های ویژه بیمارستان‌ها مصرف می‌‏شود. عدم مصرف بهینه فرآورده‌های خونی، باعث هدررفت هزینه‏‌ها و زحمات آماده‌‏سازی این فرآورده ارزشمند خواهد شد. فناوری اینترنت اشیاء (IoT) می‌تواند ابزار کارآمدی برای بهینه کردن فرایند انتقال و مصرف خون باشد.

بر همین اساس پژوهشگران دانشگاه علوم پزشکی ایران با انجام یک طرح تحقیقاتی چگونگی پیاده‌سازی و استفاده از این تکنولوژی را در بانک خون یک بیمارستان مورد بررسی قرار دادند.

بررسی‌های این محققین نشان داد که بسته‌های خونی به دلایل مختلفی از جمله مهارت نداشتن رزیدنت‌ها، گم‌شدن واحد‌های خونی و عدم برنامه‌‏ریزی مناسب، هدر می‏‌روند. به همین دلیل مدیریت بهینه فرآیند مصرف فرآورده‌های خونی بسیار ضروری است.

در این بررسی عنوان شد که برای پیاده‌سازی این فناوری، بیمارستان باید از اینترنت ۵G استفاده کند. همچنین برای پیاده سازی IoT یا اینترنت اشیاء، نیاز به استفاده از سنسور‌های ردیاب مثل شناسایی به وسیله فرکانس رادیویی (RFID)، سنسور‌های حرارتی و حرکتی وجود دارد. این سنسور‌ها بر روی بسته‏‌های خونی و یخچال نگهداری فرآورده خونی نصب خواهند شد. در انتها نیز معماری چهار لایه شامل ۱-لایه حسگرها، ۲- لایه انتقال ۳- لایه پردازش ۴- لایه اپلیکیشن ارائه شد.

پژوهشگران این مطالعه معتقدند که استفاده از اینترنت اشیاء باعث مصرف بهینه خون در بیمارستان‌ها خواهد شد و از هدررفت این کالای با ارزش جلوگیری می‌کند. همچنین به دلیل این‌که داده‏‌های زیادی توسط IoT تولید می‌شود، می‌توان با انجام تحلیل‌های ارزشمند داده‏‌ها و داده‌کاوی، مصرف خون را بهینه‌تر کرد.

نتایج این پروژه تحقیقاتی با عنوان «مطالعه و بررسی چگونگی بهره مندی از فناوری IOH در مدیریت جریان محصولات خونی در بانک خون بیمارستان» در پایگاه نتایج پژوهش‌های سلامت کشور منتشر شده و محمد مهدی سپهری، روح انگیز اسدی، پژمان شادپور و محمود متین پژوهشگران دانشگاه علوم پزشکی ایران، در انجام این طرح تحقیقاتی مشارکت داشتند.