خالکوبی در کدام قسمت بدن درد بیشتری دارد؟

ناتالی ویلشر، معلم علوم و زیست‌شناسی بریتانیایی تصویری از آلبرت اینشتین را بر بازوی خود خالکوبی کرده است.

به گزارش اکوپل نیوز به نقل از بی بی سی، او خالکوبی‌های دیگری هم بر پا و مچ دست و پای خود دارد. در میان همهٔ خالکوبی‌هایی که انجام داده است از همه درد‌ناک‌تر مچ و روی پا بوده است.

این معلم در پاسخ بی‌بی‌سی می‌گوید: «درد راهی برای محافظت از بدن است و عصب‌ها این درد را حس می‌کنند».

او در گفتگو با بی‌بی‌سی می‌گوید: «خالکوبی در ناحیه‌ای از بدن که چربی کمتری دارد و پایانه‌های عصبی بیشتری دارد با درد بیشتری همراه است».

ویلشر می‌گوید علاوه بر رویه و مچ پا، ساق پا و زیر بغل و قفسهٔ سینه هم از مناطق حساس بدن است. هرچند به‌هر حال بستگی به میزان حساسیت هر فرد دارد.

او اضافه می‌کند: «عصب‌های منطقه‌ای که برای خالکوبی سوراخ می‌شود سیگنال‌های درد را به مغز می‌فرستند».

هر‌چند واکنش هر فرد نسبت به روال خالکوبی همانند فرد دیگر نیست. او می‌گوید: «آستانهٔ تحمل درد افراد مختلف با هم فرق می‌کند».

اولین خالکوبی‌ها

اولین خالکوبی‌های جهان بر بدن اوتسی یا مرد یخی مشاهده شده است.

جسد مومیایی که در دور‌افتاده‌ترین مناطق کوهستانی آلپ در ایتالیا در سال ۱۹۹۱ پیدا شد که از حدود ۵۰۰۰ سال پیش به صورت منجمد باقی‌مانده است.

ویلشر می‌گوید: «خالکوبی‌های اوتسی کوچک و نامشخص بود. فقط چند نقطه و خط، مردم‌شناسان معتقدند این‌ها جای نوعی طب سوزنی برای مقاصد درمانی آن زمان بوده است».

ویلشر در حیرت است که چگونه این زخم‌ها بهبود پیدا کرده‌اند، چون این میزان صدمه به پوست نیاز به چند ماه برای ترمیم دارد.

او در ادامه می‌گوید: «جالب است که در آن دوران نوسنگی یا عصر برنز آن‌ها توانسته‌اند چنین خالکوبی‌هایی انجام دهند و هیچ بلایی سرشان نیاید. چنین دانشی برای آن زمان حیرت‌آور است».

در طول زمان خالکوبی یا تتو به روشی برای بیان داستان شخصی هر فردی تبدیل شده است.

این معلم دبیرستان در ادامه توضیح می‌دهد: «در اسطوره‌ها آمده است که کاپیتان جیمز کوک، در اواخر قرن هجدهم در سفر‌های دریایی خود در اقیانوس آرام افراد گوناگونی را با خالکوبی‌های گوناگون مشاهده کرده است. می‌گویند ۹۰٪ از خدمهٔ کشتی او خالکوبی‌هایی به یادگار سفر‌های دریایی خود بر بدن داشتند».

ویلشر می‌گوید دریانوردان نیروی دریایی بریتانیا این رسم را پی گرفتند و یادگار‌هایی از سفر‌های دریایی بر بدن خود خالکوبی کردند. آن‌ها با ترکیب ادرار و باروت ماده‌ای تهیه می‌کردند که به جوهر دریایی مشهور بود.

در اواخر قرن ۱۹ ماشین تتو بر مبنای دستگاه چاپ توماس ادیسون اختراع شد.

«این دستگاه در سال ۱۸۷۵ ساخته شد و از آن زمان تابه‌حال تغییر چندانی نکرده است. هنوز می‌تواند پوست را بین ۵۰ تا ۳۰۰۰ بار در دقیقه سوراخ کند.»
بزرگ‌ترین عضو بدن انسان

پوست بزرگ‌ترین عضو بدن ماست که حدود ۵۰٪ از وزن ما را تشکیل می‌دهد و بیرونی‌ترین لایهٔ آن هر ۲۸ روز تجدید می‌شود. چطور نقش خالکوبی و تتو با تجدید لایهٔ پوست هم‌چنان باقی می‌ماند؟

پروفسور ویلشر توضیح می‌دهد که پوست سه لایهٔ اصلی دارد: اپیدرم یا روپوست که در سطح قرار دارد، درم یا میان‌پوست که رگ‌های خونی و غدد عرق و فولیکول‌های مو و عصب‌ها دراین بخش قرار دارند و درونی‌ترین و ضخیم‌ترین بخش که هیپو‌درم یا زیر‌پوست نام دارد و لایه‌های چربی پوست در آن قرار دارد.

او توضیح می‌دهد: «جوهر تتو به میان‌پوست یا درم تزریق می‌شود جایی که عصب‌های ایجاد‌کنندهٔ احساس درد قرار دارند. تتو‌ها باقی می‌مانند و از بین نمی‌روند، چون لایهٔ میانی پوست با اپیدرم یا رو‌پوست محافظت می‌شود».

ویلشر می‌گوید وقتی جوهر به میان‌پوست وارد می‌شود بدن شما می‌گوید‌ای وای! آسیب دیدم! و شروع به فرستادن ماکروفاژ‌ها (سلول‌های سیستم ایمنی) و گلبول‌های سفید به منطقه می‌کند و آن‌ها تلاش می‌کنند جوهر را جذب کنند و به جریان خون منتقل کنند.

البته پیگمان‌های رنگی جوهر بزرگ‌تر از آن هستند که ماکروفاژ‌ها بتوانند آن‌ها را حمل کنند و در نتیجه سر جای خودشان باقی می‌مانند. «به همین دلیل است که ما می‌توانیم آن‌ها را از ورای رو‌پوست یا اپیدرم ببینیم».