زهره ولی نژاد: نمی خواستم ساز پدرم روی زمین بماند

یک نوازنده دوتار خراسان درباره الزام افزایش تعداد جشنواره‌های موسیقی نواحی می‌گوید: افزایش تعداد جشنواره‌هایی که با محوریت موسیقی نواحی برگزار می‌شوند به بیشتر دیده شدن و شناخته شدن هنرمندان نواحی کمک می‌کند. چه بسا که مردم نیز از این نوع موسیقی خیلی استقبال می‌کنند و به آن علاقه‌مند هستند.

به گزارش اکوپل نیوز به نقل از ایسنا، زهره ولی نژاد ـ نوازنده دوتار خراسان ـ که در چهاردهمین جشنواره موسیقی نواحی به صورت تکنوازی به اجرا پرداخت، یادآور می‌شود که در این دوره از جشنواره موسیقی نواحی، نخستین اجرای حضوری را تجربه کرده است و به عقیده خودش پیش از این آنقدر خود را حرفه‌ای نمی‌دیده است که بخواهد به خود این جرأت را بدهد که در این جشنواره شرکت کند. ولی در دو سال اخیر که بیش از قبل روی نواختن خود کار کرده است، تصمیم به شرکت در جشنواره گرفته است.

او ادامه می‌دهد: پس از اینکه جشنواره فراخوانش را منتشر کرد، من نیز، چون دیگر هنرمندان شرکت کردم و اصلا نمی‌دانستم که انتخاب می‌شوم یا نه، ولی ندایی از درون به من می‌گفت که شاید انتخاب شوم.

این نوازنده درباره قطعاتی که در اجرای خود به روی صحنه برده است، توضیح می‌دهد: دو تا از قطعاتی که اجرا کردم از کتاب «زهره و طاهر میرزا» بود.

ولی نژاد که دوتار می‌نوازد درباره روند یادگیری نواختن این ساز می‌گوید: دوتاری که در دست دارم از پدرم «سلیمان، ولی نژاد» به من رسیده است و قدمتی سی ساله دارد. ۱۰ سال است که دوتار کار می‌کنم که البته از کسی در این مسیر کمک نگرفته‌ام و به تنهایی تا اینجا رسیده‌ام.

البته استادان اصلی من پدر و پدربزرگم بوده‌اند و به سبک پدرم دوتار می‌نوازم که پدرم نیز به سبک پدرش «سلطان رضا» دوتار می‌نواخت. دلیل اصلی ام برای قدم گذاشتن در این مسیر زنده نگه داشتن نام پدرم و روی زمین نمادن ساز او است.

او درباره جشنواره موسیقی نواحی بیان می‌کند: با اینکه برای نخستین بار در این جشنواره شرکت کردم، هم از شهر کرمان خیلی خوشم آمد، هم از مردم شهر که بسیار خونگرم و دوست داشتنی هستند و هم از فضای جشنواره. جشنواره بسیار قوی و حساب شده برگزار شد و برای ما یک خاطره خیلی خوب ساختند.